Kuta beach ontdekken

‘s avonds 12 juli gaan we uit eten en even shoppen. Hier heel veel winkels en Marjolein is wel eens aan wat nieuws toe. Lekker buiten eten en dan weer naar bed. Surflessen zijn nog niet geregeld. We hebben wel jullie reacties gelezen op ons verhaal en dat vinden we erg leuk!

Vandaag (13 juli) doen we niet veel. Marjolein en de kinderen blijven bij het zwembad. Ik ga even alleen op pad om de omgeving te verkennen en surflessen te vinden. Het strand is niet ver weg en onderweg val je over de kraampjes die spullen verkopen. Ik zie zelfs ‘Beats by dr dre headphones’ en vraag wat ze kosten. € 24,-. Da’s wel erg weinig en het wordt voor me uitgepakt. De verkoper houdt stug vol dat het de echte zijn maar ik weet wel beter en vertel hem dat ook. Dat vind ie niet leuk, dus snel weer verder. Het strand is merkwaardig uitgestorven. Er is niets te doen. Dat is gek dus ik wandel via de boulevard verder naar links en ontdek Discovery Shopping mall. Groot en ze hebben hier alles! Nog wat verder via de boulevard en weer terug via de drukke winkelstraat. Daar vind ik Thomas, onze nieuwe Aweng. Surflessen geregeld en morgen gaan we op pad! Later vind ik nog een italiaan die volgens zijn uithangbord echt italiaans eten maakt en ‘s avonds eten we daar prima! Terug in het hotel proberen we een slaapplek op de Togean of Gili islands te regelen door te bellen en te mailen. De Togean’s zijn erg lastig te vinden….

De reis naar Bali

Na het huis te hebben opgeruimd gaan we op pad. Ik heb een matige nacht gehad, last van mijn buik en dat zie je terug op de wc….

Dus na het afscheid van br Bambang eerst naar de apotek om iets tegen diarree en wagenziekte te halen. Na de lunch gaan we op pad naar de bus en vinden we onze stoelen. Deze keer werd er 14 uur voorspeld, we zijn benieuwd!

Ook deze chauffeur maakt er een sport van om zoveel mogelijk auto’s, vrachtwagens en ander bussen in te halen. Merkwaardig genoeg lukt dat iedere keer. Tijdens de rit heb ik slechts twee vrachtwagens gekanteld langs de weg zien staan. Ik heb ook 1 keer de wc van een politiepost gezien omdat ik het niet meer uithield, nadat ik eerst een plastic zakje had volgespuugd. De anderen vonden de busrit overigens prima! Best ruime plekken en voor ons zat een klein indonesisch ventje waarmee we ons konden vermaken.

‘ Morgens 12 juli om 5 uur komen we aan bij de zee, waar de hele bus de boot op gaat. Ongeveer een uur later zijn we aan land op Bali en hebben we de zon zien opkomen. Mooi en wel lekker even buiten staan. Inmiddels zit de 14 uur er dik op.

Maar we rijden daarna gewoon nog 5 uur verder naar Denpasar waar we moeten overstappen. Tijdens deze rit schrik ik 1 keer wakker van een vrachtwagen die hard toetert als wij hem passeren. Hij is het ook niet eens met de rijstijl van onze buschauffeur. Wat trouwens blijft verbazen is de enorme hoeveelheid afval naast de weg en de brandjes die her en der worden aangelegd om het vuil op straat te verbranden, ook op Bali.

Vanuit Denpasar gaan we met de taxi nog een uur op weg naar het hotel. Het is ontzettend druk op de weg, hemelsbreed is het nog geen tien kilometer. Het hotel voldoet aan de verwachtingen en al snel liggen de kinderen in het water en kan ik dit verhaal typen terwijl Marjolein lekker op een bedje ligt bij te komen. Straks het strand vinden en de surflessen regelen!

Yogyakarta deel 5

We hebben goed geslapen in de home-stay. Char en Pep maken ontbijt op bed en vinden het erg leuk hier. Want Charlotte heeft een eigen kamer en Pepijn kanmet andere jongens voetballen. Onze puber is er minder over te spreken….. Bankpas geblokkeerd want laten zitten in automaat gisteren. Hier komt uit de pinautomaat eerst het geld dan pas het pasje. En als je dan best veel pint heb je zo 40 briefjes in de hand en dat leidt blijkbaar te veel af! Maar geen nood we redden ons met de andere passen.

Vandaag is fabs nog steeds niet helemaal okee dus we besluiten om naar een kidsfun park te gaan. We komen in augustus terug voor het project van br Bambang. Dat vindt hij ook een goed idee.

De rit naar de kidsfun is weer typisch; de chauffeur beweert dat hij begrijpt waar we naartoe willen en brengt ons naar een groot zwembad. Maar dat is het niet, op grote billboards zien we een soort atractiepark. Dus daar willen we heen. Wij weer op pad en al rijdent googeld de chauffeur het park en we komen er gewoon aan. Ook hier hebben ze bitterballen. En poffertjes. En op afstand bestuurbare bootjes waar je 1 gulden in moet stoppen. Verdacht hollands! De eigenaar blijkt een ondernemende limburger te zijn. Hier kunnen we zwemmen, karten, in de botsauto’s (uit de jaren 90 met de bijbehorende toenmalige hits!), relaxen, goed eten en lekkere fruitdranken bestellen. Charlotte vind een hollands vriendinnetje en we vermaken ons prima. Daarna met de taxi weer naar onze vaste eetplek en ‘s avonds via de kerk van br Bambang weer naar de home stay. De voorlopig laatste nacht in Yokya en morgen met de bus naar Kuta Beach op Bali!

Yogyakarta deel 4

Vanochtend uit gechecked en opgehaald door broeder Bambang. Eerst naar de kerk en daarna worden we naar de Borubudur gereden. De rit duurt anderhalf uur maar de auto heeft een prima airco. Daar ontdekken we al snel dat we toeristen zijn. De dames achter het loket sturen ons door naar het Toeristenloket. Een nieuwe hal met airco en echte europese prijzen. En gewoon hiet tienvoudige van de normale prijs! Balen…..

Daar gaan we dan. Een soort boulevard leidt ons er naartoe en tot het laatste stuk is het verborgen achter bomen.

De Borubudur is indrukwekkend door zijn grootte en we beklimmen de trappen. Sommige van de kinderen zijn minder enthousiast maar stug zetten we door. Het is een indrukwekkend gestapeld gebouw met veel details en blijkbaar vernuftige constructie. Dat is mooi. Het lukt ook om foto’s te maken waarbij het lijkt alsof er niemand is. Maar je raadt het al, we worden gespot en na enkele fotosessies waarbij we toch weer erg opvallen rennen we naar de andere kant van de tempel. Maar ook daar vinden we geen rust. Ik werp me op als manager en vraag 100.000,- per foto. Dat doen ze dan weer niet. Jammer.

De weg naar beneden gaat natuurlijk makkelijker maar heel listig gaat die route langs alle winkeltjes met dezelfde spullen. Broeder Bambang had ons al gewaarschuwd om niets te kopen, dus we kopen alleen een te duur drankje en hele lekker watermeloenen. Oh ja, nog her en der moeten we op de foto. Andere blanke toeristen maar met aanmerkelijk donkerder haar vragen zich af of wij erg bekend zijn. Tuurlijk! En knap dat ze dat hier ook weten….;-)

We kunnen met de auto naar de Prambanan en we gaan op pad. Fabs houdt het niet vol in de auto die soms hortend en stotend maar vooral slingerend de weg volgt. Dus we keren om en gaan naar de home-stay van de broeder. Dat is even wennen. Wel een mooi huis maar ver buiten de stad en de activiteiten. Even bezinnen?

YogYakarta deel 3

Er is een hele week voorbij en we hebben allemaal goed geslapen. Vandaag gaan we voor het eerst serieus de stad in. Eerst ontbijten we met pannekoeken joepie! Maar er zitten bananen in. Getver. Maar goed, die groeien hier overal in het wild dus wie neemt het ze kwalijk. De kinderen hebben direct geleerd om in het engels ‘ pancakes but no bananas’ te bestellen.

We lopen samen naar de stad en worden verleid om in een betjak (ook wel helicopter genoemd) te stappen, die brengt ons naar het paleis van de sultan: Kraton. Daar aangekomen zijn we onaangenaam verrast want het is dicht! De president van Tsjechie is vandaag op bezoek. En dat wist de chauffeur vast wel maar de vogel is al gevolgen. Dus we sjokken in de hitte richting het waterpaleis, dat wel open moet zijn. Maar het dorp binnen de muren van het paleis (waar we in zitten) is er een met kleine straatjes, en nergens staat een bordje van; ‘ linksaf voor het waterpaleis’. Dus we stranden voor kledingwinkels waar we echt wel even moeten kijken….

Daar wordt ons uitgelegd dat we vooral ‘s middags naar het waterpaleis moeten, tussen 3 en 6 want dan zijn er fonteinen en hartstikke mooi. Wij geloven dat direct want deze aardige meneer is (weer) erg overuigend. Dus met de betjak maar weer naar het hotel. Beetje hangen, zwemmen, lezen en daarna weer de stad in om te lunchen. Jalan Prawirotaman 1 is the place to be voor de gemiddelde europeaan! We eten heuse pizza’s, pasta’s, baguettes enzo. Is wel lekker na die dagen met rijst! En soms smaakt het echt naar thuis. Char heeft zelfs bitterballen gegeten.

Morgen gaan we met de broeder BamBang naar zijn homestay, en we hebben inmiddels gekozen om eerst naar Bali te gaan voordat we naar Sulawesi gaan. We hebben vier nachten geboekt in de Kuta Beach Club. Ziet er op de site erg indrukwekkend uit en dan gaan we leren surfen. Dus vandaag ook de 14 uur durende bustocht daar naartoe geregeld. Wel met een grote bus nu dus we verwachten dat Fabiënne zich goed houdt, en we slapen daar ook in. Dat scheelt weer een nacht in een hotel.

‘s Middags gaan we met de betjak naar het waterpaleis en worden we gefietst door de man die gisteren een betjak regelde voor de niet-toeristen prijs. Hij blijkt zelf ook op zijn vrije zondag bij te klussen. Normal werkt hij in een apotheek en heeft twee studerende dochters. We zijn met vijf dus twee betjaks en zijn vriend leidt ons rond door het waterpaleis. Dat is wel weer heel leuk want we zien en horen veel. De sultan had bijvoorbeeld twee gote zwembaden gescheiden door een muur met een toren. 40 schoone dames mochten baden in het vrouwenbad en degene die de bloem ving die de sultan uit zijn toren naar beneden wierp mocht met de sultan in zijn prive bad zwemmen. De mazzelaar!

We leren ook dat de man die ons rondleid het niet makkelijk heeft gehad. Bij de Tsunami in 2006 en de aardbeving later heeft hij al zijn kinderen verloren en heeft twee keer een nieuw bestaan op moeten bouwen. Nu in Jogja (karta) op de fiets dus. We geven dus een dikke fooi, nu wel met het toeristentarief!

‘ s Avonds weer naar de Jalan Prawirotaman 1 om lekker europees te eten. De prijs wordt ook steeds meer europees. Nu weer naar het hotel, dit verhaal schrijven en de foto’s plaatsen en morgen worden we opgepikt door broeder Bambang en dan wacht ons een nieuw avontuur!

YogYakarta deel 2

Het nieuwe hotel is erg goed. Maar na de eerste wandeling in de stad bleek Pepijn's rugzak kwijt te zijn. In het vorige hotel was hij al zijn slippers kwijt geraakt. Nu een hele rugzak! En hij wist toch zeker dat hij de rugzak in zijn kamer had gezet, achter het bed. Dju, wie pikt er nu de kleinste en minst waardevolle maar emotioneel meest waardevolle want aap zit er in. Tot overmaat van ramp laat ik mijn macbook vallen. Een flinke deuk en lastig opladen is het trieste resultaat.
Maar Pepijn vroeg aan mij: ' Pap, wat vind je erger: je zoon die zijn liefste knuffel kwijt is of een deuk in je computer?' . Toen wist ik wel weer wat belangrijker is..... Toch wel een snugger ventje!

Gisteren zijn we door broeder Bambang meegenomen naar een huwelijk voor totaal onbekenden van ons, als een hartelijk welkom bedoelt. Daarna zouden we nog mee gaan naar het feest maar dat werd te laat voor pep en char. Het hele uur in de kerk was al lastig en het leek alsof de broeder de weg kwijt was dus maar weer naar het hotel. En tot onze grote verbazing was pepijn's rugzak weer terecht! Hij had hem in een identieke kamer naast die van hem neergezet. Poehee....

Nu maar eens lekker gaan slapen!

YogYakarta deel 1

Gisteren dachten we nog relaxed om 10u te kunnen vertrekken. De altijd vriendelijke man van het resort vertelde dat we toch om 7:30u gaan, maar dan hebben we wel een hele bus voor ons alleen! Maar helaas, ook dat was niet zo. De bus zit bomvol. De chauffeur rijdt als een gek en heeft blijkbaar haast! ‘Kamikaze’ komt vaak in mijn gedachten op. Maar we overleven de rit. Fabs hoefde maar 1 keer te spugen, gelukkig wel in het ontbijtbakje….

We zouden vandaag broeder Bambang ontmoeten. Hij leidt een aantal goede doelen en wij gaan met onze basisschool een van die doelen steunen. We hadden het adres aan de vriendelijke man van het resort gegeven, en de chauffeur wist echt wel waar we heen moesten. In YogYakarta bleek dat helemaal niet zo te zijn. In de consternatie konden we het adres niet meer vinden en ter plekke op zoek naar een hotel. Dan maar weer Lonely Planet's best pick: het Phoenix hotel. Dat bleek poepiesjiek te zijn en vol. Pas over twee dagen een kamer beschikbaar en voor europeese prijzen. hm, toch maar niet.

Het is even zoeken naar een nieuwe plek en daar overnachten we weer, om de volgende dag een ander hotel te vinden: Venezia Garden Hotel. Heel erg nieuw, erg klein maar heel geschikt voor ons.

Pangandaran deel 2

In Pangandaran vinden we snel een locale gids: Aweng. Hij leidt ons door het oerwoud waar we voor het eerst apen van wel heel dicht bij zien. We leren dat we met onze handen ‘open’ moeten lopen zodat de apen weten dat er niets te eten is. Anders dikke kans dat ze het uit je handen graaien! Verderop gaan we een grot in wat Charlotte en Fabs toch wel een beetje eng vinden. In de grot wonen stekelvarkens die we ook bijna kunnen aaien. Ze zijn gek op pinda’s dus die gaan we voeren. Aan het plafond hangen heel veel vleermuizen. Spannend hoor...

De grot loopt door en even later staan we weer op het strand. We zien dan ook nog herten! Onderweg worden we gespot door locals, en die dag zijn vooral onze kinderen heel vaak op de foto gegaan met hen. Zo worden we nog eens wereldberoemd! En men vind pa een knappe man, geef ze eens ongelijk!

Natuurlijk ook een dag gerelaxed en zijn we met een boot het water op gegaan, en lekker gezwommen in de zee. De derde dag zijn we weer op pad gegaan met Aweng. Met de auto naar de Green Canyon, een Wayangpoppenmaker, schilpadden voelen en gezien hoe men bruine suiker maakt. Dus educatief verantwoord! Zie de foto’s voor meer details.

Morgen naar YogYakarta!