De brommer wordt gestart en al rap zijn we op weg. En wat een vrijheid is dit! Lekker scheuren door de stad en Pepijn achterop houdt zijn moeder scherp in de gaten. Yogya is vrij eenvoudig te doorkruisen, de grote wegen staan haaks op elkaar en de grote attracties staan goed aangegeven. We volgen de borden naar Solo en wagen ons in het verkeer. Het wordt al snel duidelijk wie de koning is op de weg, en dat zijn de bussen. Daar gaan we wel voor aan de kant. De dames durven al snel wat harder te rijden en soms rijden we wel 50…. Ik heb me laten vertellen dat de brommers hier als ze nieuw zijn 100 gaan. De politie zal het worst wezen maar bij een ongeluk wijzen ze gelijk naar jou, want je zal wel te hard hebben gereden. Wat de snelheidslimieten zijn weten we niet. Just go with the flow! Na drie kwartier zijn we er en gaan we uiteraard naar het toeristenloket waar we ook een Nederlandse gids vinden. We krijgen een rondleiding en gaan diverse tempels in. Fabs gedraagt zich ontzettend puberachtig (waarom, waarom, dus…) en pep en char staan overal vooraan. Het is een indrukwekkend gezicht en na een uur moet de rondleider aan zijn gebed beginnen en wij aan de lunch. We lunchen wat, gaan even door het museum en zien nog een soort van film waarbij ik Pepijn eerder mee uit weg haal omdat die zijn mond niet kan houden… We denken er nog even over om naar de Merapi te gaan maar het is wel mooi geweest. We hebben wel weer zin in een zwembad en dus gaan we weer naar huis. Makkelijk te vinden maar onderweg rijden we wel in een politiefuik! Alle brommers aan de kant maar ik maak me nog geen zorgen. Al gauw hebben de heren agenten door dat wij toeristen zijn dus we mogen al meteen weer verder. ‘s Avonds weer uit eten en biljarten en realiseren we ons dat dit de laatste avond is in Yogya. Jakarta is al weer heel anders en niet het echte Indonesie gevoel. We zijn wel fan van de brommer, toch maar een in NL?