Naar huis

De allerlaatste dag in Indonesie. We hebben niet veel meer te doen want het sjoppen is gedaan, jakarta is niet doorheen te komen en tsja, we hebben al zoveel gezien en meegemaakt. Een kamer houden we aan en de andere maken we leeg. De meiden gaan nog even door het winkelcentrum naast het hotel en ik blijf in het hotel achter de laptop. Mijn foto’s bijwerken en weer wat verder met de film. ‘ Middags eten we weer in het winkelcentrum en ‘s avonds krijgen de kinderen roomservice. We bestellen wat patat voor ze en Marjolein en ik gaan samen even op stap. Lekker makkelijk japans eten en ik koop op de valreep toch nog een horloge. Daar was ik wel weer aan toe. Vond ik. ‘ s Avond’s bestellen we een luxe taxi en gaan we het hotel verlaten. We komen wonderlijk snel de stad uit en zien nu in het donker Taman Anggrek. Het enorme LED scherm is inderdaad erg indrukwekkend. We zijn ruim op tijd op het vliegveld en Pepijn moet zijn baggage openen want daar zitten schelpen in, en die mag je niet zomaar meenemen. We leggen uit dat het voor zijn museum is en na weer een paar uur wachten vertrekt het vliegtuig op tijd. De vlucht is soms best ruw en ik zie Fabienne voor het eerst behoorlijk benauwd kijken. Ook daar slaan we ons doorheen en we landen ook op tijd in Doha. Daar slapen Marjolein en Fabs nog even in de slaapruimte, char en pep spelen in de speeltuin. En ik was het al bijna vergeten, maar hier worden we weer gefotografeerd. Twee dames klampen char en pep aan en maken foto’s. Vooruit dan maar. En ik probeer mijn misselijkheid te verdrijven. Vreemd, sinds deze vakantie pas last van. Bij de plaatselijk dokter halen we nog wat wagenziekte pillen en dan vertrekt na drie uur het vliegtuig richting Brussel. Deze vlucht gaat vlekkeloos tot de landing. We maken een doorstart en de sfeer in het vliegtuig daalt snel. Iedereen is muisstil. De piloot legt uit dat het hard waait in Brussel en gaat het nog een keer proberen. Dan lukt het wel en landen we een half uur eerder dan gepland. Charlotte merkt op dat dit de beste vakantie ooit was! En zo is het. Even de baggage oppikken en we halen nipt de trein. Nu type ik dit verhaal in de trein, zo nog even naar Viggo’s verjaardag en dan weer met onze eigen auto naar huis. Lekker weer maisbrood met jonge Beemster kaas! Wel goed onthouden dat we hier weer rechts rijden…….

Taman Anggrek

We gaan naar het beloofde winkelcentrum Taman Anggrek en de taxi wordt voorgereden. De rit daar naartoe gaat best vlot hoewel het erg druk is. We zijn er om 9:45u en kunnen via een kleine ingang naar binnen. Dat is gek denken we nog. Binnen is het og vrij donker en de winkels nog niet open. We zijn te vroeg! Maar het ziet er wel uit zoals we gehoopt hadden. Erg groot en fraai. Marmer aan alle kanten! Pepijn en ik gaan er natuurlijk vandoor want wij hebben geen zin om te sjoppen. Aan de andere kant is het Central Park en we hebben begrepen dat we daar lekker buiten kunnen zijn. Binnendoor daar naartoe kan niet dus we moeten buitenom lopen. Het is bloedjeheet maar vol goede moed gaan we verder door de gebouwenjungle. We worden telkens doorverwezen totdat er een groot rond ding opdoemt met daarop heel groot ‘ Central park’ . Teleurgesteld zien we dat het (weer) een winkelcentrum is. Het stikt ervan hier! Binnen is het ook nog erg rustig en we drinken even wat. We ontdekken al gauw dat er veel winkels zijn en Pepijn past een mooi setje van Guess. De prijs is ook fraai, ik besluit et maar even te laten hangen. Pepijn is het er niet mee eens. Maaruh, een miljoen voor een shirtje en bloesje is toch echt te veel! Gelukkig vinden we even later Funworld waar we onze tijd verdrijven tot de lunchafspraak met de dames. Intussen word ik misselijk van de spellen en laat ik Pepijn alleen verder spelen. Als we terug gaan naar Taman Anggrek zijn de meiden snel gevonden en die zijn al heel geslaagd met het sjoppen. Ook qua beudget doen ze het erg goed en het is maar goed dat wij niet bij Guess hebben gekocht. We vinden weer een pizzahut op de vierde etage waar ook een heuse ijsbaan te vinden is! Buiten is het 40 graden, en hier binnen hebben de meeste schaatsers handschoenen aan. Gekkenhuis!

Na de lunch gaan we weer apart verder en de meiden blijven hier, Pepijn en ik gaan naar funworld. Ik voel me weer wat beter en laat me weer verleiden tot een spelletje. Dat had ik beter niet kunnen doen. Pepijn krijgt ook mijn speelbudget dus die kan wel fijn verder! Om 15:30u verzamelen we weer en vindt Pepijn toch een shirt en blouse voor een veel beter prijs. De meiden zijn allemaal zeer geslaagd en het was erg gezellig! De taxi probeert een weg te vinden door het belachelijk drukke verkeer. Het is hier echt een ramp. Met horten en stoten gaan we verder en zodra ik het hotel kan zien stap ik uit, want het spugen staat me nader dan het lachen…. Charlotte loopt met me mee en we wandelen naar het hotel. De taxi is er uiteindelijk toch eerder maar goed…

Weer even opfrissen in het hotel en we eten weer bij Hummingbirds. Lekker…..

Ziek in Jakarta

‘s Morgens is Marjolein nog steeds niet okee, bijna niet geslapen en ze voelt zich nog steeds niet goed. Wij ontbijten even en brengen voor haat wat kleine dingen mee waarom ze gevraagd heeft. Ik herinner me nog goed hoe ik me voelde op weg naar Bali dus ik licht de dames in dat sjoppen er vandaag waarschijnlijk niet in zit. Daar heeft iedereen begrip voor natuurlijk! Want ook mama’s kunnen zich wel eens niet goed voelen! Char en pep spelen weer in hun kamer en fabs en ik zoeken online naar de sjopping place to be. We kiezen voor Taman Anggrek. Google dat maar eens! Daar gaan we dan morgen naar toe. Ik informeer nog of we een brommer kunnen huren maar dat gaat echt niet in jakarta. Huh? Ik yogya was dat geen probleem! Ook na wat surfen op het net blijkt dat het niet kan hier. Vreemd. Want de stad slibt helemaal dicht met verkeer en het openbaar vervoor is ook per bus. Dus dat schiet ook niet op. We gaan zonder Marjolein op stap en lopen de straat op richting een recommended mall op de kaart en het is weer lekker warm. Onderweg veel zwervers en we zien zelfs drie kleine kinderen op straat slapen. Dat vinden de kinderen wel heel erg en we geven 10duizend in het bakje en gaan verder. We vinden een winkelcentrum en zijn niet echt onder de indruk want een beetje klein en niks wat we leuk vinden. We laten ons wijsmaken dat er een betere mall is naast de nieuwe mall naast ons hotel. Dus daar gaan we naartoe en dat is alweer beter. Erg groot maar heel veel electronica. Da’s weer leuk voor papa. Niets voor de meiden! Via de ander mall gaan we weer terug en mama voelt zich al ietsje beter. ‘ s Middags gaan we samen even makkelijk lunchen en eten we ons tweede ijsje en brengen een miced juice naar mama. En brengen we de rest van de middag door in het hotel.

Jakarta is echt wel heel anders dan de rest van indonesie. En niet op een goede manier. Te druk, te veel smog en zonder brommer kun je geen kant op.

Hm. Morgen dus eerst een uur in de auto naar Taman Anggrek en daar is ook een park bij waar we lekker buiten kunnen hangen. Ik heb ook een australische steakhouse gezien dus ik eet vanavond een flinke steak! Waarschijnlijk wel alleen…….

Naar jakarta

‘s Morgens nog even naar Malioboro voor de laatste aankoopjes, een frikandel speciaal eten op Prawirotaman en dan brengt mr Bambang ons naar het vliegveld. Inchecken, extra betalen voor de bagage, vliegveldtax betalen en weer enkele honderduizenden armer gaan we zitten in de vertrekhal voor domestic flights. Dat is wel weer leuk want de vliegtuigen rijden gewoon tot de voordeur en dan stap je zo in. De vlucht gaat vlekkeloos en we worden alweer snel aangeklampt voor een taxi. Wij zijn inmiddels zwaar ervaren en ik word gelijk sjagerijnig bij de belachelijke taxiprijs. Er gaat wat vanaf en we gaan opweg met een wel heel bijzondere chauffeur. Praat geen woord Engels maar lacht zich krom om wat wij zeggen. Hij zingt ook vrij luid mee bij zijn muziek en houdt vol dat hij weet waar het Manhattan hotel is. Tot we in de stad zijn. Hij vraagt mij drie keer naar het adres, belt (waarschijnlijk met iemand die wel de weg kent) voor instructies, en we vragen onderweg nog aan verschillende passanten de weg. Het verkeer in Jakarta is verschrikkelijk. Ontzettend druk maar gelukkig weten de mensen hier van een tweebaansweg een vier of vijfbaansweg te maken door het negeren van de lijnen. Onze chauffeur is daar ook goed in. Bij het hotel komen de mensen ons al tegemoet, de baggage wordt op een gouden kar geladen en deuren worden open gehouden. We zijn hopeloos underdressed.

We gaan even lunchen terwijl de kamers worden klaargemaakt en dan naar de kamers op de 29e verdieping. Mooi uitzicht op de stad en even later gaan we de stad in. Naast dit hotel is een helemaal nieuwe shoppingmall. De dames zijn er erg blij mee! Eenmaal binnen valt het toch een beetje tegen, want het is zo nieuw dat de helft van de winkels er nog niet is! Dus we lopen rond, kopen niks behalve wat snacks in de supermarkt en een cappucino bij starbucks. We eten wat in de kamer van de kinderen en char en pep maken de menukaart en doen de bediening. En zo komen we de avond weer door. ‘s Avonds voelt Marjolein zich steeds minder lekker en gaat op tijd naar bed. We gapen weer eens wat tv en ‘s nachts gaat het mis. Marjolein zit op de wc en ook de badkamervloer moet het ontgelden. Provisorische spuugbakken maak ik klaar en de handdoeken zijn niet aan te slepen! Gelukkig zitten we niet in een bus maar lekker in een 5 sterren hotel met een normaal toilet en douche……

Prambanan

De brommer wordt gestart en al rap zijn we op weg. En wat een vrijheid is dit! Lekker scheuren door de stad en Pepijn achterop houdt zijn moeder scherp in de gaten. Yogya is vrij eenvoudig te doorkruisen, de grote wegen staan haaks op elkaar en de grote attracties staan goed aangegeven. We volgen de borden naar Solo en wagen ons in het verkeer. Het wordt al snel duidelijk wie de koning is op de weg, en dat zijn de bussen. Daar gaan we wel voor aan de kant. De dames durven al snel wat harder te rijden en soms rijden we wel 50…. Ik heb me laten vertellen dat de brommers hier als ze nieuw zijn 100 gaan. De politie zal het worst wezen maar bij een ongeluk wijzen ze gelijk naar jou, want je zal wel te hard hebben gereden. Wat de snelheidslimieten zijn weten we niet. Just go with the flow! Na drie kwartier zijn we er en gaan we uiteraard naar het toeristenloket waar we ook een Nederlandse gids vinden. We krijgen een rondleiding en gaan diverse tempels in. Fabs gedraagt zich ontzettend puberachtig (waarom, waarom, dus…) en pep en char staan overal vooraan. Het is een indrukwekkend gezicht en na een uur moet de rondleider aan zijn gebed beginnen en wij aan de lunch. We lunchen wat, gaan even door het museum en zien nog een soort van film waarbij ik Pepijn eerder mee uit weg haal omdat die zijn mond niet kan houden… We denken er nog even over om naar de Merapi te gaan maar het is wel mooi geweest. We hebben wel weer zin in een zwembad en dus gaan we weer naar huis. Makkelijk te vinden maar onderweg rijden we wel in een politiefuik! Alle brommers aan de kant maar ik maak me nog geen zorgen. Al gauw hebben de heren agenten door dat wij toeristen zijn dus we mogen al meteen weer verder. ‘s Avonds weer uit eten en biljarten en realiseren we ons dat dit de laatste avond is in Yogya. Jakarta is al weer heel anders en niet het echte Indonesie gevoel. We zijn wel fan van de brommer, toch maar een in NL?

Yogya en het project

Vanochtend zijn we opgehaald door mr Bambang en gaan we met de auto naar een van zijn projecten. We willen graag een school zien maar dat zal weer twee uur in de auto zijn. Wij stellen voor om met de brommer te gaan maar dat vind mr Bambang geen goed idee. Blijkbaar gaan we over gevaarlijke wegen. We rijden een flink end de stad uit en hebben geen idee waar naar toe. We rijden de heuvels in en de wegen zijn hier erg stijl, de brommer is waarschijnlijk toch niet zo’n goed idee. We komen aan bij een dorp in de bergen en eerst krijgen we de watervoorziening te zien. We leren dat ze hier pas recent water hebben en dat is al een hele vooruitgang. Hier wordt ook geinvesteerd in toiletten voor een betere hygiene en elke gezin krijgt twee dieren om in hun eigen behoefte te voldoen. Het is nu erg droog en darom is het water nu erg belangrijk. We gaan naar een school die wel goed onderhouden is, want het is een islamitische school. Die worden gesteund door de overheid. De christelijke scholen niet dus daarvoor is steun nodig die wij wel kunnen bieden. Hoe precies is ons nog niet duidelijk maar dat zullen we wel via de mail afstemmen. Op de school is men verrast dat we daar zijn en de kinderen zijn erg enthousiast. Wel een beetje bang natuurlijk maar we krijgen wel een indruk van hoe het er hier aan toe gaat. En dan bedenken we nog dat dit een goede school is. Op onze basisschool hangt in elke klas een smartboard en hier doen ze het met oude krijtborden of whiteboards. Iedereen is wel erg aardig en al snel gaan we weer verder. Mr Bambang heeft 25 dorpen onder zijn hoede en in de christelijke delen is de scholing, naast vers water en goede hygiene het probleem. We vragen ons wel af of onze kinderen dat ook beseffen. Fabienne wil zo snel mogelijk weg en char en pep hebben vooral oog voor de dieren en vinden het wel leuk. Maar we weten hoe snugger ze zijn, dus in Nederland kunnen ze vast verhalen bij de foto’s en video vertellen in de klas.

Terug naar het hotel en char en pep mogen een uur bijkomen in hun kamer. Het lijken wel broer en zus. In de auto klieren ze elkaar, en het maakt niet uit hoe groot de auto is. Maar als we een van de twee ergens achterlaten dan is de andere wel weer erg bezorgd over die ene die achter gebleven is…. We gaan weer op de brommer even lunchen en vinden een nieuwe plek. En hier hebben ze french fries war, en frikandel special! Dus de frikandellen en patatten vliegen over de tafel! Daarna weer even relaxen in het hotel en ‘s middags op de brommer naar Malioboro. Dat is de bekendste straat in Yogya. Het is even zoeken en vooral met de stroom brommers mee en grote borden leiden ons in de goede richting. We parkeren de brommers en lopen de straat op. En hoe gerustellend, hier verkopen ze precies hetzelfde als in pangandaran of bali. Hier is wel een grote mall met een echte bodyshop dus de de meiden gaan los. Pepijn verveelt zich enorm en daar heb ik vooral onder te leiden. In de bodyshop bied ik Pepijn aan aan de dame achter de kassa en die vind hem wel leuk! Ik start bij 10 dollar maar Pepijn is nog steeds verkouden. Bij elke kuch gaat er 2 dollar af en tsja, wie koopt er nou een ziek kindje? Dat is toch meteen investeren en dat doen ze hier niet. Dus hij mag blijven ;-).

We lopen terug en kopen nog wat kettingkjes, armbandjes en een vers wit t-shirt voor Pepijn en Marjolein onderhandelt flink wat van de prijzen af. Dat wordt goedkeurend gadegeslagen door een oudere indonesier en die vindt dat wij al veel geleerd hebben. En zo is het!

We rijden in het schemer donker weer terug naar Prawirotaman en gaan daar weer eten. We vinden een restaurant met een poolbiljart en brengen daar de rest van de avond door. Opvallend is wel dat hier drie mooie dames rondlopen, helemaal in het wit en hoge hakken om een sigarettenmerk te promoten. Bizar…

‘s Avonds boek ik het laatste hotel in Jakarta (Manhatten hotel) met zwembad en dus zit het regelen van slaapplaatsen en vluchten er definitief op. We hebben weer zin in Nederland en nieuwe ideeen over de volgende verbouwing thuis…..

Morgen met de brommer naar de Prambanan! Roadtrippin door Yogya! Vet chill…..

4 & 5 aug Denpasar & Yogya

We pakken de spullen in en gaan op pad naar Mushroom Bay, daar zal om 16u de snelle boot komen om ons naar Denpasar te brengen. De zee is erg ruw en dus hangen we om een zwembad en we komen de dag wel weer door. Inmiddels ben ik gewend aan het bier dus ook hier drinken we er nog even op los voordat de boot komt. De pillen tegen zeeziekte gaan gelijk mee. De boottocht (snelle boot weer) is maar 30 minuten en de beste tot nu toe. In de haven staat er natuurlijk weer een taxi klaar om ons naar het POP!hotel te brengen. Een hip nieuw erg kleurrijk gebouw met kleine maar complete kamers. Eindelijk weer een warme douche! We eten bij de pizzahut (want kunnen de macdonald’s niet vinden) en moeten zelfs even buiten wachten. Zo druk! Binnen is de bediening uitermate vriendelijk en het eten smaakt ons best. Op de terugweg bij Starbucks een echte cappucino en zo komen we weer in de stemming voor het westerse leven. Fabienne vindt het ook lekker! De nacht is erg kort, om 04:00u staan we op en de taxi van gisteren haalt ons weer op. Zonder moeite naar het vliegveld en om 06:00u zitten we in een nieuwe Boeing 737-900ER. Mooi toestel maar afgestemd op de indonesier. Klem met de knieen dus. Om 6:25 landen we (uur tijdsverschil in ons voordeel) en om 7:30 zijn we alweer in ons oude hotel Venezia Garden. We ontbijten op de voor ons bekende weg bij ViaVia en daarna huren we de eerste scooter. Marjolein en fabs durven niet dus die nemen de becak. En betalen zich blauw natuurlijk. Een scooter huren per dag kost € 4,-, een enkele rit becak ook. Na het Kraton huren we de tweede scooter en Marjolein en fabs durven toch wel! Dus we gaan weer op pad naar de bekende weg om weer in een voor ons vertrouwd restaurant te eten en bespreken we de reis tot nu toe. Het beste dat we hebben meegemaakt was toch de bootreis. Ondanks de slechte nacht hebben we toch wel heel veel gezien en leuke mensen leren kennen. Dat is wel bijzonder.. Daarna zetten we koers naar de vogelmarkt. Daar heb je vogels maar ook veel andere beesten. Zoals vissen, schilpadden, allerlei zoogdieren, hagedissen enzovoorts. Erg opvallend wel zijn de knallend gekleurde kippekuikentjes. Van top tot teen rood, blauw, roze enz. Hoe krijgen ze het voor elkaar?

2 & 3 aug Nusa Lembongan

Gisteren hebben we het rustig aan gedaan. We hebben gesnorkeld en dat was wel okee. We zijn als erg verwend met Gili air en de komodo eilanden waar het echt fantastisch is. Bijzonder is hier wel dat de vissen getraind zijn, ze komen vanzelf naar de boot toe. Als je een dtukje brood in je hand houd dan eten ze uit je hand. Dat is wel leuk natuurlijk! Daarna weer terug naar het hotel. Dan pas ontdekken we dat er een paadje naast het hotel is dat naar Mushcroom beach en Mushroom bay leidt! Fraaier dan onze baai en daar gaan we eten. Dat bevalt erg goed en we besluiten om morgen weer terug te gaan.

Vandaag (3 aug) gaan we duiken en al vroeg op pad. De kinderen slapen samen in 1 bed in het huisje naast ons en wij op pad op een scooter. Ik merk al snel waar Char en Pep de angst vandaan hebben. Mevrouw vind 30 hard zat! Misschien ook wel verstandig met korte broek en geen helm….

We zijn uiteraard op tijd en gaan op pad. De eerste duik is weer even wennen en binnen een half uur zijn we klaar. De tweede duik is veel mooier en duurt ook langer. Een hele fraaie muur van koraal en uitbundig veel vissen, kreeften, morene alen en kleuren. We zijn hier meer relaxed en houden het 40 minuten uit. Daarna met de brommer weer terug naar het hotel en de kids hebben zich prima vermaakt zonder ons. Nog een laatste keer eten we ‘s avonds op Mushroom beach en maken ons op voor de laatste nacht.