Vanochtend uit gechecked en opgehaald door broeder Bambang. Eerst naar de kerk en daarna worden we naar de Borubudur gereden. De rit duurt anderhalf uur maar de auto heeft een prima airco. Daar ontdekken we al snel dat we toeristen zijn. De dames achter het loket sturen ons door naar het Toeristenloket. Een nieuwe hal met airco en echte europese prijzen. En gewoon hiet tienvoudige van de normale prijs! Balen…..

Daar gaan we dan. Een soort boulevard leidt ons er naartoe en tot het laatste stuk is het verborgen achter bomen.

De Borubudur is indrukwekkend door zijn grootte en we beklimmen de trappen. Sommige van de kinderen zijn minder enthousiast maar stug zetten we door. Het is een indrukwekkend gestapeld gebouw met veel details en blijkbaar vernuftige constructie. Dat is mooi. Het lukt ook om foto’s te maken waarbij het lijkt alsof er niemand is. Maar je raadt het al, we worden gespot en na enkele fotosessies waarbij we toch weer erg opvallen rennen we naar de andere kant van de tempel. Maar ook daar vinden we geen rust. Ik werp me op als manager en vraag 100.000,- per foto. Dat doen ze dan weer niet. Jammer.

De weg naar beneden gaat natuurlijk makkelijker maar heel listig gaat die route langs alle winkeltjes met dezelfde spullen. Broeder Bambang had ons al gewaarschuwd om niets te kopen, dus we kopen alleen een te duur drankje en hele lekker watermeloenen. Oh ja, nog her en der moeten we op de foto. Andere blanke toeristen maar met aanmerkelijk donkerder haar vragen zich af of wij erg bekend zijn. Tuurlijk! En knap dat ze dat hier ook weten….;-)

We kunnen met de auto naar de Prambanan en we gaan op pad. Fabs houdt het niet vol in de auto die soms hortend en stotend maar vooral slingerend de weg volgt. Dus we keren om en gaan naar de home-stay van de broeder. Dat is even wennen. Wel een mooi huis maar ver buiten de stad en de activiteiten. Even bezinnen?